Projekt IDE TO POLAND/CERAMIC & FOOD ROUTE

W dniach 30 września –1 października 2021 roku w Pavilionie Hotelu Raffles Europejski Warsaw odbył się wernisaż prac ceramicznych przygotowanych przez światowych projektantów: Eimear Ryan, Goliat Dyevre, Zhuo Qi pod kreatywnym kierunkiem Mathilde Bretillot i Miśki Miller-Lovegrove.

To było dla mnie miła odmiana w pandemicznej rzeczywistości. Możliwość zobaczenia czegoś świeżego. Projektantom udało się odkryć nasze DNA. Świetnie wyczuli produkty, które są ważną częścią polskiego dziedzictwa kulinarnego. Były nawiązania do ogórków, jabłek, kapusty, miodu czy wódki. W wykonanych na tę okazję czarkach można było spróbować koktajlu przygotowanego przez food designera Marca Bretillot. Zrobiony był on na bazie Polskiej Wódki „EXQUISITE”, podany z musem ziemniaczano-śmietanowym oraz szczyptą kawioru z jesiotra. Jaki był cel projektu? Chyba najlepiej wyjaśni, to jego opis:

Pobyt grupy artystów w Polsce miał na celu stworzenie swoistego nomadycznego studia projektowego. We współpracy z miejscowymi twórcami w dziedzinie sztuki ceramicznej: Majolika Nieborów, Donde, Ceramika Mosko oraz Kolodziej Ceramika, przyniósł on efekt w postaci nowych dzieł sztuki użytkowej osadzonych w kontekście lokalnego dziedzictwa.

Jedną z inspiracji artystycznych stała się Polska Wódka – Chronione Oznaczenie Geograficzne oraz historia naczyń historycznie przeznaczonych do jej podawania. Inspiracją były polskie „przekąski” serwowane wraz z Polską Wódką podczas różnego rodzaju celebracji.

Wybrane formy ceramiczne powstałe podczas projektu
Wódka, kawior, ziemniaki
Koktajl na bazie Polskiej Wódki „EXQUISITE” podany z musem ziemniaczano-śmietanowym oraz kawiorem, fot. materiały prasowe

Minimalizm, czyli o porządkowaniu kuchni

Tym razem nie będzie przepisu, chociaż i tak zahaczę o tematykę kuchenną. Uwielbiam oglądać zdjęcia eklektycznych czy barokowych wnętrz z milionem mebli, sprzętów, obrazków, obrazów i bibelotów. We własnym domu cenię jednak umiarkowanie. Wydawało mi się, że mam niewiele rzeczy, ale ostatnie trzy miesiące pokazały, że nie było to aż tak mało, jak myślałam.

Jakiś czas temu zaczęłam dokładniej przyglądać swojemu mieszkaniu i zastanawiać się nad przydatnością sprzętów i dodatków. Ponieważ dużo gotuję zaczęłam oczywiście od kuchni. Znalazło się tu wiele nieużywanych sprzętów (foremek do ciast, foremek do wykrawania, pojemników itp.). Na szczęście nie było nadmiaru produktów spożywczych. Prowadzę dość restrykcyjną politykę związaną z zakupami spożywczymi, której główny cel to niemarnowanie żywności. Przyznam jednak, że był taki moment, kiedy stwierdziłam że brakuje mi: robota kuchennego, wyciskarki do soków, ekspresu do kawy, porządnej maszynki do lodów, palnika… Opamiętałam się. Czasem wystarczy tylko porządnie zastanowić się nad tym czy coś, co chcemy kupić jest nam naprawdę potrzebne? Czy będziemy z tego często korzystać i czy mamy to gdzie postawić (większość maszynek do lodów, jakie mi się podobały miały wymiar 50 parę cm długości i 40 parę cm szerokości).

Sklepy i galerie kuszą mnogością towarów oraz atrakcyjnymi cenami (zaraz rozpocznie się szał letnich wyprzedaży), łatwo jest się zapomnieć i wrócić do domu z pełnymi siatkami. Bardzo sobie chwalę fakt, że nie znoszę chodzić na zakupy. Nie umiem nic wybrać, kiedy jest za dużo produktów, nie znoszę przymierzania, a najbardziej stania w długich kolejkach. Od kilku lat staram się kupować tylko to, co jest naprawdę potrzebne. Szukam rzeczy nietypowych, unikalnych (dodatki, ceramika), dobrej jakości. Część zastawy jest u mnie przechodnia, część od wielu lat pozostaje niezmienna. Wśród moich skarbów jest miseczka przywieziona z Bretanii ponad 15 lat temu, ceramika z Japonii i Korei, czy piękne formy, które wyszły z pod ręki polskich ceramików. Minimalizm ma też ogromne znaczenie praktyczne, znacznie skraca czas sprzątania!

Kawa, Fot. Hanami

Japońska zastawa stołowa cz.2

W pierwszej części tekstu pisałam o podstawowych kwestiach, jakimi Japończycy kierują się przy wyborze odpowiedniej zastawy. Dziś będzie więcej o materiałach. Wśród mnogości japońskich naczyń najpopularniejsze są: sprzęty drewniane, ceramiczne oraz pokryte laką.

Drewno od wieków było jednym z częściej używanych przez człowieka surowców. W Japonii wykonuje się z niego przede wszystkim pałeczki, patyczki do jedzenia niektórych tradycyjnych słodyczy, miski, talerzyki. Najczęściej używany jest bambus. Jednym z ciekawych sposobów serwowania jedzenia jest podawanie małych przystawek czy deserów w zielonym kolanku bambusa. W Kraju Kwitnącej Wiśni współcześnie rzadko korzysta się z liści, dawniej też używano ich raczej do pakowania produktów na wynos niż jako zastawę.

Laka nieodzownie kojarzy się z orientem. Jest to barwiona żywica sumaka lakowego popularna zarówno w Japonii jak i Chinach. Występuje najczęściej w dwóch kolorach – czerwonym oraz czarnym. Pokrywa się nią talerze, miseczki do zupy, tace, kubki, naczynia na słodycze oraz wszelkie pudełka na jedzenie. Często łączy się ją z macicą perłową oraz ze złoceniami. Laka jest pięknym, ale też bardzo delikatnym materiałem. Z pokrytych nią naczyń można jeść tylko pałeczkami (nóż i widelec trwale uszkadzają powłokę), nie nadaje się też do mycia w zmywarce. Niedogodności te rekompensuje jej piękno i elegancja.

Mówiąc o naczyniach z Kraju Kwitnącej Wiśni bardzo często błędnie wszystko nazywa się japońską porcelaną, podczas gdy większość to wyroby, do produkcji których nie używa się glinki kaolinowej. Japońska ceramika jest ciężka i nieprzezroczysta. Może być surowa albo szkliwiona. Praktycznie do XVI wieku Japończycy sprowadzali naczynia z Chin. Boom na rodzimą ceramikę rozpoczął się wraz z rozwojem ceremonii herbacianej. Jest wiele stylów ceramicznych. Jednym z pierwszych i cieszących się niesłabnącą popularnością do dziś jest raku. Naczynia wykonane w tej technice najczęściej są bardzo ciemne oraz surowe, co spowodowane jest tym, że rozgrzaną formę wyjmuję się z ognia po czym poddaje redukcji (w wodzie czy trawach). Moimi faworytami są style: oribe oraz shino. Pierwszy z nich pochodzi o imienia mistrza ceremonii herbacianej – Furuty Oribe. Zielony kolor uzyskany przy pomocy domieszki miedzi jest ożywiającym i ciekawym wyróżnikiem tej ceramiki. Ceramika shino ma różne kształty i wielkości, najbardziej ceniona jest ta o zabarwieniu lekko czerwonym. Elementy ozdobne z reguły przedstawiają strumienie, zarysy gór, źdźbła trawy czy drzewa, zaś biel szkliwienia często porównywana jest do pierwszego śniegu i jest dystynktywną cechą tej ceramiki. To właśnie w tym stylu udało się po raz pierwszy uzyskać Japończykom białe szkliwienie. Jeszcze inne są naczynia w stylu bizen. Charakteryzuje je brak szkliwienia, szorstkość, surowość oraz czerwono-brązowa, ziemista kolorystyka.

Umiejętne dopasowanie  typów naczyń wykonanych z różnych materiałów jest przejawem dobrego gustu oraz obycia. Odpowiednia oprawa stołu ma bowiem duży wpływ na atmosferę przy stole oraz poprawia odbiór jedzenia.

Inne teksty o tej tematyce: